ΑΠ 143/2023. Διερμηνέας: (αρ. 233 παρ. 2 ΚΠΔ). Αν διοριστεί εκτός του καταλόγου των διερμηνέων που καταρτίζεται από το πρωτοδικείο, τότε πρέπει να δοθεί προηγουμένως ο λόγος στον εισαγγελέα και τον κατηγορούμενο διότι αυτό συνιστά διάταξη κατ΄άρθρο 138 ΚΠΔ και απαιτείται ειδική αιτιολογία¨αν δε δοθεί ο λόγος, υφίσταται απόλυτη ακυρότητα κατ΄άρθρο 171 παρ. 1 β, δ ΚΠΔ. Αντίθετα, η διάταξη του διευθύνοντος τη συζήτηση, με την οποία ορίζεται απλώς διερμηνέας από τον οικείο πίνακα διερμηνέων, δεν συνιστά διάταξη κατά την έννοια του άρθρου 138 του ΚΠΔ και επομένως δεν χρειάζεται να δοθεί προηγουμένως ο λόγος στον εισαγγελέα ή τον κατηγορούμενο, ούτε απαιτείται κάποια αιτιολογία αυτής .

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

 «… Περαιτέρω, κατά το άρθρο 233 παρ.1 και 2 του ΚΠοινΔ, σε οποιοδήποτε στάδιο της ποινικής διαδικασίας, όταν πρόκειται να […]

ΑΠ 315/2023. Παραβίαση της υποχρέωσης για διατροφή (αρ. 358 ΠΚ). Στοιχεία νομοτυπικής μορφής. Δεν απαιτείται τυπική επίδοση της απόφασης. Επιεικέστερη η διάταξη του νΠΚ. Απαιτείται πλέον η ύπαρξη «εκτελεστού τίτλου» και δεν αρκεί η αναγνωριστική απόφαση. Κατ΄ εξακολούθηση και κατά συρροή τέλεση του αδικήματος. Ερευνάται το κύρος της απόφασης του πολιτικού δικαστηρίου, όχι όμως και η ορθότητά της.

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

«… Με το άρθρο πρώτο του Ν. 4619/2019 (ΦΕΚ Α΄ 95/11-6-2019) κυρώθηκε ο νέος Ποινικός Κώδικας, ο οποίος άρχισε να […]

AΠ 104/2023. Η μη εκπλήρωση της υποχρέωσης προκαταβολής της παράστασης για τη συζήτηση κάθε είδους ένδικων μέσων ή βοηθημάτων, θεωρείται ως τυπική παράλειψη, που μπορεί να καλυφθεί μετά τη συζήτηση και πριν από την έκδοση της απόφασης, ενώ ειδικά, ως προς την υποχρέωση κατάθεσης του σχετικού γραμματίου καταβολής των εισφορών για την κατάθεση κάθε είδους ποινικών ένδικων μέσων ή βοηθημάτων, ορίζεται ότι η μη εκπλήρωσή της ουδέποτε έχει ως συνέπεια την απόρριψη του ένδικου μέσου ή βοηθήματος ως απαράδεκτου, η δε κύρωση, στην περίπτωση αυτή, περιορίζεται στην επιβολή, σε βάρος του υπαίτιου δικηγόρου, των προβλεπόμενων στο άρθρο 61 παρ. 5 του ν. 4194/2013 (Κώδικα Δικηγόρων) πειθαρχικών ποινών, με βάση σχετική ειδοποίηση, που γίνεται από τον προϊστάμενο της γραμματείας του αρμόδιου Δικαστηρίου προς τον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο.

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

«… Στο άρθρο 61 παρ. 1, 4 περ. α΄ και β΄(όπως η παράγραφος αυτή τροποποιήθηκε με το άρθρο 12 του […]

ΑΠ 657/2023. Ζητήματα ακυρότητας από την παρά το νόμο παράσταση του υποστηρίζοντος την κατηγορία. Παραγραφή της σχετικής αξίωσης και πότε επέρχεται. Διακοπή της παραγραφής με την άσκηση της αγωγής. Αναστολή της παραγραφής.

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

«… Κατά τη διάταξη του άρθρου 171 παρ. 3 του Κ.Π.Δ., απόλυτη ακυρότητα, που δημιουργεί λόγο αναιρέσεως της αποφάσεως κατά […]

ΑΠ 547/2023. Παράσταση προς υποστήριξη της κατηγορίας. Δικαιούχος της χρηματικής αυτής ικανοποιήσεως είναι μόνον ο φορέας του δικαιώματος ή εννόμου συμφέροντος που έχει προσβληθεί. Η έννοια του “παθόντος”, που κατά το άρθρο 118 παρ.1 ΠΚ έχει δικαίωμα υποβολής εγκλήσεως στα όχι αυτεπάγγελτα αλλά κατ΄ έγκληση διωκόμενα εγκλήματα (36, 50 ΚΠοινΔ), δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με την έννοια του αδικηθέντα και ζημιωθέντα που ασκεί πολιτική αγωγή και στο ποινικό δικαστήριο και έτσι νομιμοποιείται ενεργητικά οπωσδήποτε ο παθών, αλλά και κάθε άμεσα αδικηθείς και ζημιωθείς από το διωκόμενο σε βάρος συγκεκριμένου κατηγορουμένου αδίκημα, όχι όμως και ο έμμεσα αδικηθείς και ζημιωθείς. Επί ανηλίκου παθόντος την υποστήριξη της κατηγορίας και την εκπροσώπηση του ανηλίκου έχει εκείνος στον οποίο έχει ανατεθεί με δικαστική απόφαση η γονική μέριμνα ή η επιμέλεια του ανηλίκου και σε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων ο τυχόν διορισθείς ειδικός επίτροπος του άρθρου 1517 ΑΚ. Όμως σε επείγουσες περιπτώσεις και κινδύνου από την αναβολή, (π.χ. λόγω απουσίας στο εξωτερικό του ενός γονέα ή διάστασης ή αδιαφορίας αυτού ή δυσκολίας ανεύρεσής του), την ως άνω δήλωση και παράσταση προς υποστήριξη της κατηγορίας όπως και την έγκληση, υποβάλλει μόνος ο έτερος γονέας, ακόμα και όταν στρέφεται κατά του άλλου γονέα, χωρίς προσφυγή στο διορισμό ειδικού επιτρόπου.

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

«… Κατά τη διάταξη του άρθρου 171 παρ. 3 του ΚΠΔ, απόλυτη ακυρότητα, που δημιουργεί λόγο αναιρέσεως της αποφάσεως κατά […]

ΑΠ 546/2023. Στοιχεία κλητηρίου θεσπίσματος για την κατηγορία της ψευδούς καταμήνυσης. Τυχόν ακυρότητα προτείνεται έως την έναρξη της αποδεικτικής διαδικασίας, που γίνεται με την έναρξη εξέτασης στο ακροατήριο του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου οποιουδήποτε αποδεικτικού μέσου ή την όρκιση του πρώτου μάρτυρα και όχι με την απαγγελία της κατηγορίας ή την ανάπτυξη της έφεσης.

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

«… Από τις διατάξεις των άρθρων 320 και 321 του προϊσχύσαντος ΚΠοινΔ, υπό την ισχύ του οποίου επιδόθηκε το κλητήριο […]

ΑΠ 536/2023. Επί του θεσμού της ποινικής διαπραγμάτευσης ουδεμία αποδεικτική διαδικασία λαμβάνει χώρα ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου για τη διαπίστωση της ενοχής του κατηγορουμένου, η ομολογία της οποίας από αυτόν αποτελεί προϋπόθεση για τη σύνταξη του πρακτικού της ποινικής διαπραγμάτευσης. Το δικαστήριο δεν δικαιοδοτεί ως προς την ενοχή του κατηγορουμένου αλλά ως προς τη διάρκεια της ποινής, για την επιμέτρηση της οποίας εφαρμόζει τα κριτήρια του άρθρου 79 του ΠΚ και δικαιούται να μεταβάλλει το νομικό χαρακτηρισμό της πράξης μόνο προς όφελος του κατηγορουμένου.

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

«… Περαιτέρω, με το άρθρο 303 του ΚΠΔ, με το οποίο εισάγεται ο θεσμός της Ποινικής Διαπραγμάτευσης, ορίζεται ότι: “1. […]

Α.Π.762/2023. Οι διατάξεις του άρθρου 551 ΚΠΔ, κατά το μέρος που αναφέρονται στον καθορισμό συνολικής ποινής, είναι ουσιαστικές ποινικές διατάξεις (ΑΠ 707/2012, ΑΠ 1662/2006, ΑΠ 216/2003, ΑΠ 384/2000), ενώ αναφορικά, με την έννοια του όρου «βαρύτερη ποινή» επισημαίνεται ότι η σύγκριση των ποινών γίνεται σε συγκεκριμένο και όχι αφηρημένο επίπεδο και αφορά πρώτα το είδος και ύστερα τη διάρκεια της και, βέβαια, όταν συντρέχει ποινή ισόβιας κάθειρξης (εκ της φύσεως της ανεπίδεκτη συγχωνεύσεως) δεν αξιολογείται για τον χαρακτηρισμό της ποινής ως βαρύτερης αφού δεν μπορεί να συνυπολογισθεί κατά το σχηματισμό της συνολικής ποινής. Ειδικότερα,κατ΄εσφαλμένη, ερμηνεία, υπήγαγε στην έννοια της «βαρύτερης» ποινής και την ισόβια κάθειρξη, που δεν είναι «συγχωνεύσιμη» και έτσι εσφαλμένα εφάρμοσε τους περί καθορισμού συνολικής ποινής ορισμούς, τόσο του Ποινικού Κώδικα (άρθρο 94παρ. 1) όσο και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (άρθρο 551 παρ.1-3 ΚΠΔ). Περαιτέρω, κατ΄ εσφαλμένη εφαρμογή των ιδίων ουσιαστικών ποινικών διατάξεων, το εκδώσαν την προσβαλλόμενη απόφαση Δικαστήριο επέλεξε ως ποινή-βάση την πρόσκαιρη στερητική της ελευθερίας ποινή φυλάκισής των τριών (3) ετών και εννέα (9) μηνών που επιβλήθηκε, πέραν της ισόβιας κάθειρξης, στον καταδικασμένο με την με αριθμό 103/2012 απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, ενώ κατ’ ορθή εφαρμογή του νόμου, ποινή-βάση στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να είναι η συνολική ποινή κάθειρξης δώδεκα (12) ετών που επιβλήθηκε στον καταδικασμένο με την με αριθμό 454/2021 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης, προερχόμενη από δύο ποινές κάθειρξής 10 ετών και φυλάκισής 4 ετών, «συγχωνευθείσες» .

Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης

Αριθμός 762/2023 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΣΤ’ Ποινικό Τμήμα   Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ελένη Φραγκάκη. Αντιπρόεδρο του Αρείου […]