ΑΠ 811/2022. Ο χρόνος τέλεσης των εξ αμελείας εγκλημάτων, όπου η επέλευση του αποτελέσματος αφίσταται συχνά σημαντικά της συμπεριφοράς, εκτείνεται μέχρι του τελευταίου χρονικού σημείου του διαστήματος της διαρκούς μη γνήσιας παράλειψης αποτροπής του κινδύνου που προκάλεσε η αμελής συμπεριφορά παρά την σχετική νομική υποχρέωση που υπέχει ο δράστης, δηλ. αφότου αυτός έπρεπε το βραδύτερο να επιχειρήσει την οφειλόμενη ενέργεια, μέχρις ότου έπαυσε η προς ενέργεια υποχρέωσή του (βλ. Α.Π. 1059/2019, ΑΠ 790/2007). Στις περιπτώσεις αυτές για μεν την έναρξη της παραγραφής και τον καθορισμό των χρονικών ορίων των ποινικών νόμων, σημασία έχει η τελευταία στιγμή του χρονικού διαστήματος, το οποίο συνιστά το χρόνο τέλεσης της πράξης, όσον δε αφορά στο θέμα της υπαιτιότητος, της ικανότητας προς καταλογισμό, της συναίνεσης του παθόντος αυτά πρέπει να υπάρχουν μέσα στο χρόνο, ο οποίος εμπίπτει στο ανωτέρω χρονικό διάστημα. Έτσι, επί παράλειψης του εργοδότη να εκπαιδεύσει τον εργαζόμενο στην τήρηση των μέτρων ασφαλείας, ο χρόνος τέλεσης της ανθρωποκτονίας εξ αμελείας εκτείνεται μέχρι του καταληκτικού χρονικού σημείου της τελεσθείσας διά παραλείψεως αμέλειας, εξαιτίας της οποίας επήλθε το θανατηφόρο αποτέλεσμα (ΑΠ 811/2022, 1421/2009).
«… Κατά τη διάταξη του άρθρου 302 παρ.1 του ισχύοντος από 1/7/2019 νέου Π.Κ, η οποία κατ’ ουσίαν αναλλοίωτη (βλ. […]